Mijn partner en ik volgen de jaaropleiding Experiëntiële en Lichaamsgerichte Partner Relatietherapie (ELPT). We zitten in dezelfde groep, maar worden uitgenodigd vooral de oefeningen met iemand anders te doen.

Maar aan het einde van dag 2 wil René een demo geven. Ik zit hoog in mijn energie (lees: ik ben heel erg moe en overschreeuw mezelf) en ik sleep Dick mee om ons aan te melden als vrijwilliger (alhoewel hij aan alle kanten uitstraalt dat hij niet wil). Leuk start!

De oefening is niet heel ingewikkeld. We staan op afstand van elkaar en houden beiden het uiteinde van een touw vast. Ik blijf stil staan en Dick komt naar mij toe, wanneer ik het touw binnenhaal. Terwijl we dit doen, moeten we heel bewust zijn van wat ons lijf ons vertelt. Duidelijke opdracht denk ik en ik verwacht dat Dick tot vlak voor mij gaat komen en dat we de oefening zullen afsluiten met een kus 😉.

Niets is minder waar!

Terwijl mijn handen in beweging komen om een stukje touw in te halen, begint Dick te lopen. Het touw krijgt niet de kans om strak te komen. Zodra mijn handen stil houden staat Dick stil, zodra ze gaan bewegen loopt hij.

In mijzelf ervaar ik frustratie en hoe vaker het zich herhaalt hoe gefrustreerder ik word. En op ruime afstand zeg ik dat Dick moet stoppen, hij is dicht genoeg bij voor wat ik nu ervaar.

Op de vraag van René wat bij mij gebeurt en wat maakt dat Dick zo ver weg moet blijven staan, barst ik los. Dat het zo toch niet werkt, dat Dick het touw eerst strak moet laten staan, dat hij al loopt voor ik hem uitnodig, dat hij niet zo onderdanig moet zijn enz enz. Ik ben niet mals en niet aardig.

Dick weet niet wat hem overkomt, ik raak hem met mijn harde woorden, hij wordt onzeker en zwijgt.

De groep er om heen ziet mijn pijn en ik heb er duidelijk woorden aangegeven. En omdat Dick zwijgt, zijn er niet veel die zijn pijn zien. Er ontstaat ongemak bij onze mede cursisten.

Dan zegt Ferdinand: realiseer je, dat dit háár perspectief is.

En ineens val ik met een bons terug uit mijn opgefoktheid in de realiteit. Het is zó waar: ik heb een overtuiging in mijn hoofd en alles in mij reageert daarop en komt daaruit voort.

Onder het avondeten hebben Dick en ik veel om over te praten en natuurlijk komt dan ook Dick zijn perspectief aan bod. Boeiend hoe je je op verschillende golflengtes kan bevinden, terwijl je zo gefocust bent op elkaar! Hoe je elkaar kwijt kan raken, terwijl je zo dicht bij elkaar bent.

En de volgende ochtend maakt een van de medecursisten dit voorval bespreekbaar vanuit zíjn perspectief, wat ook weer mooie ontdekkingen oplevert.

Vanuit onze verschillende leerdoelen nemen we ieder voor zich veel mee van deze oefening.

Prachtig en leerzaam om te ervaren, als professional én als mens en partners.