Vol emotie staat hij tegenover mij, geraakt tot in het diepst van zijn ziel. Wat ik meen te zien is verdriet, maar wat hij uitstraalt is boosheid, agressie bijna. En hij is een stuk groter dan ik.

En ik sta tegenover hem, alles in mij trilt. Ik ervaar angst, de neiging om te huilen en me te verstoppen én tegelijk vastberadenheid om te blijven. Omdat dit er écht toe doet!

Even hiervoor keken we met de groep een stukje film over relatietherapie. In het gesprek kwam (bijna terloops) naar voren dat de man van het stel als kind seksueel misbruik heeft meegemaakt.

Dat komt binnen, vooral omdat de impact daarvan voor ons als therapeuten zo overduidelijk is en voor hem, maar ook voor zijn partner, niet.

In de nabespreking vragen de trainers wat wij als therapeut zouden inzetten als oefening, als wij dit stel bij ons in therapie zouden hebben. En daar reageer ik op – ik zou matjes neerleggen als grondankers, om hem te laten ontdekken dat het misbruik niet hetzelfde is als dat hij is. Om hem te laten ontdekken dat hij meer is dan dat.

En dan zit ik ineens in een stroomversnelling: 
Ik word uitgenodigd om er meer over te vertellen, hoe ik het zou aanpakken. En ik begin te vertellen.
En tegelijk begint een man in de groep nadrukkelijk te bewegen, hij trekt zich terug, komt naar voren, staat op en gebiedt mij bijna om met hem het experiment aan te gaan. Omdat hij het absoluut oneens is mij.
Omdat zijn ervaring is, dat misbruik zo diep zit, je zo vormt, dat het niet (meer) los gezien kan worden. Dat als ik het los maak, het ontkenning is van wie hij is, van wat hem heeft gevormd.
En dat met alle emotie en geraaktheid en ‘zijn’ wat er is in hem, het is indrukwekkend, dit is zo echt en heftig en puur.

Het wordt doodstil om ons heen.
Daar staan we, tegenover elkaar, aftastend. Beiden diep geraakt in oude stukken.
Bij het zien van zoveel geraaktheid word ik onzeker, aarzelend start ik mijn verhaal.

En ben ik hem kwijt.
Hij verzet zich, wordt boos en trekt zich terug. Hij bijt me toe: je praat te veel, je laat me alleen.
En ik voel wat hij zegt, het resoneert vanbinnen: ik zit op mijn eilandje ‘therapeutje te spelen’ en hij staat alleen met al zijn geraaktheid. Met al zijn worstelingen en overwinningen, met al zijn verdriet en al zijn levenslust laat ik hem alleen.

Dus houd ik mijn mond en kijken we elkaar aan.
Alleen maar dat: kijken, hem zien, totdat onze harten resoneren.
Dan ontspannen zijn spieren, zijn schouders zakken, zijn gezicht verzacht en hij zucht. Vanuit zijn tenen, vanuit het diepst van zijn ziel.

Nu mag je praten zegt hij, nu heb je MIJ gezien.

Op dit moment komt alles samen in deze opleiding: het ervaren en de aandacht voor wat ons lichaam ons vertelt (zowel van de ander als van mezelf). Maar ook de invloed van ervaringen uit het verleden op het heden, op wie je bent als mens en als partner.
En boven alles: het belang van verbinding, van ‘zijn’, van gezien worden.

Voor mij een onvergetelijke (leer)ervaring: dat waar ik gewend ben om woorden te gebruiken om te verbinden, deze ook afstand kunnen scheppen, een muur kunnen bouwen. Dat aanwezig zijn geen woorden nodig heeft.

Tot zover een cursist van onze opleiding Experientiële Lichaamsgerichte Partnerrelatietherapie. Ben jij nieuwsgierig naar deze opleiding naar aanleiding van dit verhaal? Bezoek dan onze Experience Day op 21 juni 2024. Geef je op via: https://www.kempler-instituut.nl/product/experience-day-elpt/