Misschien wel…
Misschien is depressie wel het gewaarworden van hoe dun je huid is, hoezeer de pijn van de wereld door die huid heen breekt. En dat je je terugtrekt van je huid, je grens met de wereld, dieper in jezelf. In een poging buiten het bereik van de pijn te komen.
Na een tijdje weet je de weg niet meer terug naar buiten. De zon schijnt nog wel, maar verwarmt niet. Het leven trekt aan je voorbij, maar je kunt niet meer mee optrekken.
Misschien is depressie wel het gewaarworden dat je de pijn alleen draagt. Samen is de pijn te doen, te dragen, te verdelen. Alleen is de pijn te overweldigend. Vreugde lijkt dan alleen maar de ijdele hoop dat de pijn verdwenen is. maar net als je je weer in je huid zit komt de pijn weer terug, overweldigender dan daarvoor. Dus verlies je de moed om uit te reiken.
Misschien is depressie wel rouw die ondergronds ging, omdat de rouw niet gezien werd en het verlies dus maar weggestopt en in de vergeetput gegooid.
Depressie is zo een wijs antwoord tegen het allenige van hoe wij leven: ‘als ik de pijn alleen moet dragen, verdwijn ik in mezelf naar een plek waar ik niet hoef te voelen.’
Depressieve mensen hebben gelijk…
Over de wereld die zegt dat je zelf verantwoordelijk bent voor jouw falen en succes, dat je je niet afhankelijk mag maken van de ander, dat je identiteit ligt in uniciteit, in plaats van de hechting aan de ander, je deel zijn van een groter geheel. ‘Ik besta bij de gratie van het wij: in jouw ogen zie ik wie ik ben.’
De weg naar buiten is langs de pijn, maar die weg is niet te doen als je alleen bent. Alleen in liefdevol samenzijn met de ander.
De wereld heeft mensen nodig die geduldig en liefdevol samen kunnen zijn. Die zorgvuldig en zacht je huid aanraken, tot je huid weer een plek is waar je kunt zijn. Zodat de zon niet alleen maar schijnt, maar je ook weer verwarmt. Dat je de pijn kunt voelen en verdragen, omdat je niet meer alleen bent.
De wereld heeft mensen nodig die mee de put in durven, in plaats van boven aanwijzingen te geven. Die vuile handen durven maken. Door de modder durven te gaan en gedenktekens maken van het verlies, zodat er gerouwd kan worden.
Ik weet dat er veel visies zijn op depressie, ik ontken ze niet, ik leg deze ernaast…