‘Ik zit momenteel niet zo lekker in mijn vel, ik ben moe en verdrietig…’

Ik zit in de kring van een van onze leerjaren, therapeuten in opleiding. Ik zie op tegen het weekend. Als ik energiek ben en alles stroomt is opleiden het mooiste wat er is. Maar ik voel me leeggegeven, en ben bang dat het me allemaal niet lukt. Ik probeer mezelf op te peppen, te vertrouwen op mijn vaardigheid, want daar kan ik altijd op leunen. Ik voel me een beetje een imposter: ik help mensen om meer in balans te komen in hun leven, en ik voel mezelf uit balans. 
Ik ben ook een beetje boos op mezelf en voel een beetje schaamte: na al die jaren therapie-opleiding, leertherapie en supervisie, supervisie-opleiding, opleiderschap zou ik toch meer ‘af’ moeten zijn, meer in balans.

En dan realiseer ik me dat ik voorbij ga aan de belangrijkste waarden van ons instituut: mens te zijn, niet alleen voor de ander te zorgen, maar ook voor mezelf (te laten) zorgen. Contact te maken over alles wat er is, en niet over wat er zou moeten zijn. Geen professionele afstand maar menselijke nabijheid.

En dus stap ik over de drempel van mijn trots, mijn vaardige ik, en zeg:

‘Ik zit momenteel niet zo lekker in mijn vel, ik ben moe en verdrietig…’

Terwijl ik het vertel komen er tranen, die al dagen vastzaten. En dan is er weer verbinding…
In de ogen van de anderen zie ik liefde en mededogen. Waardering dat ik mezelf, in de rol van trainer, durfde te geven in het contact. Ik krijg een knuffel, en ik kan weer verder.

Dankbaar ben ik voor wat ik in al die jaren heb geleerd van mijn leermeesters: Roel, Sonja, Sjef, Feike, en vele anderen, die dit hebben voorgeleefd. 
Dankbaar ook voor ons instituut dat we een plek hebben waarin kwetsbaarheid tonen een belangrijke waarde is. Dat we geen gelikte succes-formule hebben, maar ruimte maken voor het falen, voor het onaffe, voor volwaardig mens zijn.

De wereld heeft meer mensen nodig die nabij durven te zijn, dat is ten diepste onze missie. Kennismaken? 
Kom naar onze Experience Day op 31 maart a.s.