Ik stond in de hoek van de trainingsruimte, en huilde. Heel intens, heel diep… Maar het was niet mijn eigen verdriet.
Ik was opgesteld door een mede-student als representant voor haar geadopteerde broer, met wie ze geen contact meer had. Met de rug naar de rest van het opgestelde gezin stond ik daar al een tijd, terwijl de andere gezinsleden werden opgesteld.
Er gebeurde niet veel bij me, ik voelde me afgesloten van wat er achter mij allemaal plaatsvond.
Toen werden de biologische ouders van de geadopteerde broer (die ik representeerde) opgesteld, recht voor mijn neus. En toen brak het verdriet los. Ik huilde, heel intens en heel diep… Het verdriet stroomde door me heen, en tegelijkertijd voelde ik dat het niet mijn eigen verdriet was.
Een paar minuten later werd de opstelling afgerond. Ik liep naar mijn stoel, en het verdriet was weg, alsof het er nooit geweest was!
Deze ervaring is voor mij een van de meeste bijzondere die ik heb gehad tijdens een familie-opstelling. Hij is me bijgebleven vanwege die twee bizarre, bijna magische momenten: dat ik van het ene op het andere moment in diepe rouw terechtkom, en een moment later daar letterlijk uitstap en de rouw als sneeuw voor de zon verdwijnt! Het maakte me duidelijk wat het betekent om representant te zijn, dienend voor het proces van de inbrenger, een kanaal voor wat er in het veld, in het systeem aan krachten spelen.
Wat een krachtig hulpmiddel kan een opstelling zijn! Zeker als belangrijke ander(-en) niet mee kunnen of willen komen in therapie, als het contact verbroken is, kan een opstelling veel duidelijkheid brengen. Duidelijkheid over wat de inbrenger ‘vergeten’ is, niet goed kan zien aan zijn eigen positie, over wat in de onderstroom aanwezig is.
Of het feitelijk nu klopt is niet zo van belang: het is immers de opstelling van inbrenger, het naar buiten brengen van zijn/haar innerlijke geleefde ervaring.
Nieuwsgierig naar hoe opstellingen jouw therapiepraktijk kunnen verrijken?
Zet 2 en 3 november alvast in je agenda. Meer informatie vind je via deze link
