Met behoorlijk wat spanning zit ik als trainer in de groep. Ik heb deze groep al een aantal maanden niet gezien en in de groepsdynamiek is er veel gebeurd. Juist ook in de opleidingsweekenden dat ik er wel was. We zijn een paar maanden verder maar ik voel me nog steeds onzeker. Hoe kijken ze naar mij? Kan ik me nog permitteren iets fout te doen?
Ik heb de neiging mijn onzekerheid te verbergen. Me als de trainer op te stellen. Gewoon trainen en doorgaan met het programma! Het dagprogramma is me wat dat betreft gunstig gezind. Want in plaats van ruimte voor een rustige check-in, wat we normaalgesproken doen, is er na een half uur meteen al een livesupervisie. Ik kan meteen inhoudelijk aan de bak. Iets in mij vindt dit fijn, maar een ander deel van mij houdt de stress vast.
In de supervisie (studenten brengen één voor één cliënt of een cliëntensysteem mee voor een gesprek onder supervisie van ons als opleiders) gaat het gesprek opeens over oordelen, je niet veilig voelen, de ander buitensluiten, vastzittende patronen. Het is gek, maar vaak ontstaat in een supervisie datgene wat ook in de groep aanwezig is. En terwijl ik superviseer ontdek ik mijn eigen thema maar misschien ook wel het groepsthema(?). Ik ben bang voor afkeur en oordeel. Ik loop op mijn tenen en heb de neiging mij terug te trekken uit de groep. Formeel de trainer te “spelen” maar mijn kwetsbaarheid achterhouden.
Na elke supervisie hebben we een ronde persoonlijk reageren. Want toekijken doet meeleven. Ook bij de toehoorders gebeurt er van alles. En hoewel nog steeds een deel van mij mijn angst liever achter zich houdt, zet ik toch de stap om iets persoonlijks te delen. Ik vertel hoe deze supervisie me confronteert met mijn eigen angst in de groep. Hoe ik voorzichtig ben geworden en bang ben het fout te doen.
Mijn eigen persoonlijke reactie opent bij veel groepsleden een soortgelijk gevoel. We hebben het er maar niet meer over, we gaan wel door, ook dingen niet meer zeggen… En hoewel moeilijk ontstaat er een ander proces. Ik voel me minder bang en onzeker en meer verbonden. En die verbondenheid begin ik ook bij anderen te ervaren.
Dit proces gaat twee dagen door. Natuurlijk niet de hele tijd, maar steeds weer komen er thema’s naar voren. Aan het eind moet ik nog iets bespreken wat ik moeilijk vind. Ik moet een toezegging die ik gedaan heb terugtrekken. Maar gesterkt door het proces van dit weekend begin ik eerst maar eens open te vertellen over mijn proces en worsteling hiermee. De reactie van de groep valt reuze mee!
Bij Kempler geloven we in persoonlijke communicatie. Alles wat ik als hulpverlener of trainer tegenkom in contact met cliënten is van belang. Veel professionals hebben geleerd hun persoonlijke reacties buiten het hulpverleningscontact te houden. Onze ervaring is dat dat niet kan. Ook al houd je het erbuiten, het is er toch! Zie maar hoe het delen van mijn gevoelens datgene naar boven haalt wat er toch al leeft.
Als gezinnen, stellen en organisaties vastlopen is bijna altijd de persoonlijke communicatie gestopt. En wij zien het als onze taak die persoonlijke communicatie weer te doen ontstaan. En dat begint bij het voordoen!
Online challenge van 1-5 april
Wil jij ook groeien in het ervaringsgericht en persoonlijk werken met mensen? Dan hebben we een hele mooie kans voor je, want in de week van 1 – 5 april bieden wij geheel kosteloos een challenge aan waarbij we je vijf dagen lang meenemen in de wereld van het persoonlijk en ervaringsgericht werken met cliënten.
Vijf dagen lang ontvang je een online-training (of de opname) met de daarbij behorende opdrachten en kun je meepraten op ons forum. Ben jij, of ken jij iemand die, geïnteresseerd (is)? Meld je dan snel aan! Stuur een mail naar secretariaat@kempler-instituut.nl
