Ik liep eens door de supermarkt en zag een pot appelmoes gebroken op de grond liggen in een goudgele brei over de tegels. Als behulpzame burger meldde ik dit bij het afrekenen bij een kassière, die me geërgerd aankeek en zei: Wat moet ik daarmee dan?
Met mijn mond vol tanden liep ik naar huis en langzamerhand wist ik wat ik had willen zeggen tegen die onbeschofte, … , kassière.
Maar mijn kans was verkeken, dat had ik het meteen moeten zeggen, nu was het al te laat.
En weer trok ik de conclusie over mezelf dat ik niet assertief genoeg ben, en veel te secundair reageer.
Er kwam niet in me op dat ik gewoon terug had kunnen gaan en alsnog mijn zegje had kunnen doen…
Als je samenwerkt met mensen zul je bovenstaand patroon wellicht herkennen.
- Tijdens een vergadering, een therapiegesprek, een huisbezoek sta je even met je mond vol tanden, laat je je toch weer verleiden om toezeggingen te doen die je niet wilde doen, laat je je dingen zeggen die je eigenlijk niet fijn vindt;
- Je bent uit die situatie, realiseert wat je hebt laten gebeuren, en weet weer wat je eigenlijk had willen doen/zeggen;
- Je bedenkt dat je nu te laat bent: het is kinderachtig, ingewikkeld of oncollegiaal om nou nog terug te komen op je eerdere reactie;
- Je concludeert dat het je eigen schuld is (‘dan had je maar anders moeten reageren’), en dat je maar op de blaren moet zitten.
- Je neemt je voor dat je een volgende keer anders gaat reageren.
En daardoor houd je het patroon in stand, de kans dat je anders gaat reageren is namelijk erg klein. Want geen situatie is twee keer precies hetzelfde.
Hoe dan wel?
Ik noem het supervisievak ook wel de kunst van het ‘erop terugkomen’.
Secundair reageren is namelijk niet alleen een valkuil maar heel vaak juist een kwaliteit. Door niet meteen te reageren behoed je jezelf en/of de ander voor onnodig pijnlijke situaties.
In onze supervisieopleiding leer je mensen te begeleiden in deze kunst. Bovenstaand patroon wordt dan:
- Tijdens een vergadering, een therapiegesprek, een huisbezoek sta je even met je mond vol tanden, laat je je toch weer verleiden om toezeggingen te doen die je niet wilde doen, laat je je dingen zeggen die je eigenlijk niet fijn vindt;
- Je bent uit die situatie, realiseert wat je hebt laten gebeuren, en weet weer wat je eigenlijk had willen doen/zeggen;
- Je reflecteert op jezelf: wat maakt dat ik niet deed wat ik had willen doen? Wat kom ik aan ouds in mezelf tegen waar ik nog iets te leren heb?;
- Je realiseert wat je nog te zeggen/doen hebt in de relatie met de ander;
- Je komt erop terug, moedig en kwetsbaar, in contact met die ander.
Zo doorbreek je het patroon, want hoe vaker je dit doet, hoe gemakkelijker en sneller je wordt in het bijstellen van je oude reacties.
En na verloop van tijd krijg je ook steeds meer een keuze: vind ik de reactie van een kassière zo belangrijk dat ik er op terug ga komen? Meestal niet… Maar de uitval van mijn directe collega wel. En daar kom ik dan op terug.
Experience Day Ervaingsgerichte Supervisie & Coaching
Geef je op voor de Experience Day van onze ervaringsgerichte supervisie/coaching opleiding
